Bram Bouwense, 51 jaar vrijwilliger bij SSV’65, kreeg een lintje!

De grote dag

Met een smoes dat zijn zoon op die dag iets uitgereikt krijgt op zijn werk, worden Bram en zijn vrouw die donderdag de 26e opgehaald. “Gelukkig is mij van tevoren verteld dat ik naar zulke gelegenheden een overhemd moet dragen, ik had daar zo in mijn T-shirt aan kunnen komen!,” lacht Bram. In plaats van naar Heinkenszand rijden ze richting de binnenstad van Goes. “Om een taart op te halen bij de bakker, vertelde mijn zoon me. Ik dacht nog: wat is het druk bij de kerk, zou er een begrafenis zijn?” Als ze dichterbij komen, gaat er een lampje bij Bram branden: “Er stonden zoveel familie en vrienden, ik werd er gewoon emotioneel van!” 

Voor een man die niet zo graag in de belangstelling staat, was deze dag er toch eentje met een gouden randje. Na een etentje ging het gezin richting de kantine, waar met 130 man en een paar goede flessen jenever het lintje van Bram werd gevierd. “Zelfs iemand van de vereniging die werkt in Utrecht is eerst richting Goes gereden om mij te feliciteren, voordat hij naar huis ging. Dat zegt iets over de mensen bij SSV’65, dat zegt iets over onze club!,” zegt Bram stralend.

Sinds 1967 

Een lintje ontvang je natuurlijk niet zomaar. Daar moet je wel heel wat uurtjes voor een vereniging voor doorbrengen. En dat is wat Bram doet. Al sinds 1967 is hij bijna iedere dag te vinden bij SSV’65. Toen hij in Goes kwam wonen in 1967 is hij door een vriend meegenomen naar de club. Hij is eerst begonnen als voetballer, maar werd steeds meer als aanspreekpunt binnen de vereniging gezien. Bram: “Op den duur stond ik in het veld en werden er nog dingen aan me gevraagd, toen ben ik er maar mee gestopt.” Van kleedkamers schoonmaken, contact met de pers leggen en de doelen klaarzetten tot een bezoekje aan de bakker voor de kantine - Bram draait zijn hand er niet voor om. 

Bram is zo’n 28 uur per week op de club te vinden. Vandaag treffen we hem met een emmer en een doekje achter de sponsorborden aan. Op de vraag of hij ook nog wel eens thuiskomt, antwoord hij lachend: “Ja hoor, maar meestal neem ik mijn vrouw gewoon mee naar de club! Zij is dan vaak druk met de schoonmaak van de kantine of de was en ik doe dan weer mijn eigen ding.” Zeker noemenswaardig is dat de twee de tenues van maar liefst zes teams wassen. Dat is een parttime functie op zich!

In de genen

Het clubgevoel zit in de genen. Ook de kinderen  en kleinkinderen van Bram zijn vaak bij de club te vinden. Zijn kleinzoon heeft bijvoorbeeld alweer 90 wedstrijden onder de lat gekeept bij het eerste elftal. Dat vindt hij toch wel erg bijzonder. Een andere mooie clubherinnering vindt hij de promotie naar de hoofdklasse. Bram: “Er zijn maar vijf punten behaald, maar wat was het mooi om de grote ploegen bij ons op het veld te mogen ontmoeten. Ze hadden dan allemaal van die mooie bussen en pakken, dat was zeker genieten.” Ook de huldiging als erelid in 2015 is een moment dat hij nooit zal vergeten! 

Hoelang Bram nog door blijft gaan bij SSV’65? Tot hij echt niet meer kan. Bram organiseert in december met meerdere verenigingen al veertig jaar het kersttoernooi. Met medeorganisator Adri de Bruyne van V.V. Kloetinge heeft hij afgesproken dit tot hun tachtigste te blijven doen. “Het vrijwilligerswerk zit in mijn genen. Toen ik in de bouw zat, deed ik ook altijd al veel karweitjes in de avond. Ik zie wel wat er op mijn pad komt, je mag aan mij alles vragen! Je moet gewoon een beetje flexibel zijn!”

Op de vraag wat Bram nu met zijn lintje doet, reageert hij nuchter: “Die ligt in een heel mooi doosje in de kast. Het speldje mag je alleen opspelden als je speciale gelegenheden hebt. Maar ik ben niet zo’n pronker, hoor. Die blijft daar voorlopig gewoon in dat mooie doosje in de kast liggen!”